In m`n hoofd geen chaos te bekennen, alhoewel de "to-do" lijst ook wel eens in me rondspookt en me in m`n relax-momenten soms belemmert om toch optimaal te kunnen ontspannen.
Maar.. meestal niet hoor, don`t worry!
Heb er meestal totaal geen last van en kan me gerust knus settelen op de bank tussen de rotzooi terwijl ik een nonchalante blik naar de stofvlokken op de vloer werp en m`n aandacht snel weer wordt afgeleid door leukere dingen in het leven.
Er zijn echter ook dagen bij, dat het me boven m`n hoofd stijgt, me onrustig maakt.
Meestal is het; beseffen dat er nog zoveel ligt en me toch niet oppakken om er ook daadwerkelijk aan te beginnen.(ja hallo, heb maar 1 dagje vrij).
Soms is het; er aan beginnen en het niet afmaken ( is ook zoveel werk en ben voor nu al blij met het behaalde resultaat!)
Of; er aan beginnen en als een opgefokte plofkip alle zooi in het gehele huis binnen 1 dag willen klaren (wat natuurlijk niet te doen is) en dan voelt het echt als stress!
Jaren geleden was het zo simpel, de kinderen waren nog ukkie`s. De rotzooi was overzichtelijk, uurtje opruimen en het huis was weer netjes.
Pleetje soppen, badkamertje poetsen, stofje vegen, zuigertje door de kamer, het was allemaal zo gebeurd. Waarom nu dan niet? Waarom lijkt het nu dan allemaal zo groot, zo veel en onoverzichtelijk?
Ik weet het eigenlijk wel een beetje, gevalletje: water naar de zee dragen.
De keuken bijhouden? Als ik `m heb gepoetst zie ik binnen een uur alweer de afdrukken van zanderige kattepootjes op de schone tegels en op de witte keukenkastjes.
Madam poes springt geregeld buiten rond en veegt helaas niet haar poten voordat ze naar binnen komt (waarom doen beesten dat niet gewoon?!)
Kids die een boterham smeren en niet kijken op een hagelslagje, een chocovlokje meer of minder op de keukenvloer.
Bij ons kun je met tijden dus echt van de grond eten, er ligt genoeg...
Heb ik de beneden-vloer gedweild, ga ik naar boven om de was te doen, loop ik later weer naar beneden en zie ik dat Madam poes in de woonkamer heeft gekost en de kinderen lekker creatief bezig zijn geweest met papier, schaar en plakband (resultaat, papiersnippers en plakband over de hele tafel, in de stoelen en op de grond)
Heb ik de plee gepoetst , tref ik even later een remspoor aan, het netjes opgevouwen handdoekje in een hoek van de wastafel gedrappeerd (gekwakt), een zeeppomp die te enthousiast is gebruikt en nog wat kwakjes na-lekt in m`n net geschrobde wasbak.
Ramen lappen? Lekker schoon en doorzichtig, diezelfde dag zitten er alweer de eerste vingerafdrukken en vegen op (kids en kat).
Zo kan ik nog wel even door gaan.
Het gaat niet alleen om de "te poetsen" spullen. Het gaat vooral ook om de hoeveelheid spullen her en der verspreid, gestapeld en gepropt!
Overal ligt wel wat, spullen worden maar hier en daar neergelegd met de woorden "ruim het straks wel op" en vervolgens liggen ze er dagen later nog.
Zijn, by the way, niet alleen spullen van de kinderen maar ook spullen van mijn ventje.
Lekker ventje hoor maar zijn verzameldrang is een typisch gevalletje hoogbegaafde autist. Zie het vaak berustend aan en denk als hij er gelukkig van wordt dan is dat prima.
Echter....de volgens mijn visie, afgeschreven, overleden spullen blijken in zijn ogen erg waardevol en verdienen volgens hem nog een autopsie.
Ondertussen worden al die "waardevolle" spullen bewaard en gestapeld en bewaard en gepropt en bewaard en weer eens gerangschikt en bewaard en uitgezocht en toch maar weer...AAAHRG... bewaard dus!
Resultaat..een souterrain, garage en tuinhuis die aanvoelen als een overvol mortuarium.
Na al die jaren puin en verzamelen komt het ergste...ik ben erin gezogen en lijk het te hebben opgegeven. Ik zie de zooi om me heen en vind het meestal best.
Wat moet ik anders doen? Hoe doen anderen dit?
De hele dag achter de kinderen aan lopen? Hang je jas op, zet je schoenen in de gang, knoei niet met de hagelslag, veeg de douche droog na het douchen, trek je haren uit het douche-putje, vervang die lege plee-rol, verwijder je Pirelli-remspoor (en nee, niet met een pleeborstel in de wc terwijl er nog papier in zit), orden je speelgoed en stapel het netjes op, leg je kleren netjes op een stoel (nee die hoeven niet in de was nadat je ze maar een half uur gedragen hebt), spoel die verfkwasten uit, leg de kam, klemmetjes en elastiekjes terug waar ze horen (nee, die horen niet op keukentafel), stop je broodtrommel in de vaatwasser (ja eerst korstjes eruit halen), duw de dvd terug in het hoesje...ET CETERA!!!
Lijkt me zo stressvol! Voor mij en de kids.
Of nog erger...nee jullie mogen niet verven, nee jullie mogen niet knippen, ga maar 7 dagen in de week de hele dag buiten spelen...ik roep wel als het eten klaar is...lijkt mij creatieve afstomping, een belemmering in de ontwikkeling en het solliciteren naar een kind als straat-schoffie, mochten ze de verkeerde buurtjongeren tegenkomen (maar wel een schoon huis!!)
Wat dan? Het goede voorbeeld geven? En toch weer beseffen dat ik de enige in huis ben die puin-ruimt?
Moet er even over nadenken. Wat ga ik doen? Kids drillen en m`n man dreigen? Opruimen en gewoon wegflikkeren? (ruzie als gevolg maar tja..weg is weg)
Of me erbij neerleggen?
Ik weet het nog niet, zal me eens tussen de rotzooi op de bank settelen, een nonchalante blik naar de stofvlokken op de vloer werpen en eerst eens wat leuks gaan doen...
♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten