anonimiteit

Ik weet het niet zo goed...wel linken, niet linken. Wel m`n kop erop (foto), niet m`n kop erop.
Ik deel m`n verhalen graag met meerdere mensen maar besef ook dat sommige het niet zullen begrijpen. Niet de humor ervan inzien.
Niet de verhalen met een knipoog zullen lezen. En soms is het eigenlijk ook niet de bedoeling. Soms lijkt het een knipoog maar zit er echt wel een duidelijke serieuze boodschap in.

Ik heb het vaker gehad, dan wil ik iets de wereld in schreeuwen, het stroomt door m`n lichaam en moet gewoon m`n lijf uit. Plaats ik het op een social media dingetje en na `n uurtje is het alweer over, is het m`n lijf weer uit (mede door het tikken)
Ben ik uitgeschreeuwd en verwijder ik m`n verhaal/opmerking weer omdat ik toch weer het gevoel heb dat dat verhaaltje/ opmerking te ver ging, dat ik me te bloot heb gegeven.
En dan weer balen dat meerdere het al hebben kunnen lezen (ook al krijg ik leuke reactie`s terug.....bedenk wel: diegene die afkeuren reageren niet!!!!)
Ik tik nou eenmaal graag gevoelens/ gebeurtenissen van me af, is mijn ideale uitlaatklep.
En toch, toch doe ik het niet. Ik tik niet over m`n...., ik tik niet over...en...bla bla

pfff..voelt vaak als een beperking hoor, om je niet 100% te kunnen uiten, om niet lekker alles van je af te tikken de wijde wereld in.     Herkent iemand dit???
Stukje opvoeding denk ik, bescheidenheid over the top, loyaliteit, waarden en normen en vooral; niemand willen kwetsen!!
Dus....
Tijd voor nog een blog?...anoniem, onder pseudoniem zonder zelfcensuur?





                                 De identiteit kan losstaan van het lichaam.