Daddy`s Auto Repair

Opschonen van de computer...dan kom je nog eens wat tegen!
Verhaaltje van mijn pa voor de krant.


Van: Jack
Datum: 09/10/07 16:54:58
Aan: consu.....nl
Onderwerp: Herinneringen aan de Kever

 Ingezonden 10-09-2007 door:

J.H. Puts

Naar aanleiding van uw oproep in de krant ( herinneringen aan de Kever ), heb ik u het volgende waargebeurde verhaal te melden.

In het jaar 1963 kocht ik een zwarte volkswagen kever met kleine achterruit en nog erbij aanwezige uitslaande richtingaanwijzers in de stijlen achter de portieren.
En ook nog een vouwdak van linnen.
Hoe zwaar de motor was weet ik niet meer maar ik weet wel nog dat ik twee keer moest klutsen met schakelen, dit is de koppeling indrukken, pook in de vrije stand zetten koppeling op laten komen, koppeling intrappen en op of afschakelen en dan stond hij een versnelling hoger of lager.
Maar ik moet zeggen je raakte er vrij snel aan gewend later wist je niet beter.
Tja ’'t kevertje best, een goed beestje maar dat licht en ruitenwissers, alles op 6 volt.

Zelf sleutelen leuk werk, motor eruithalen zo gepiept, een touw eromheen en in de takel hangen, wat bouten en een paar kabeltjes en de benzineleiding los en dan
laten zakken in de onderliggende smeerput, takeltje los, wagen een eindje naar voren en motor optakelen en een gedeelte van de smeerput dichtleggen, zo kon je er mooi aan werken.

Op een gegeven moment was ik dat dubbel klutsen moe, bij een sloper zag ik twee vesnellingsbakken liggen van de kever eentje blonk nog, gevraagd of die nog goed
waren ja ja die zijn nog prima 25 gulden per stuk , ik zeg dan doe die blinkende maar.
Afgerekend ik met dat ding naar huis.
Een paar dagen gesleuteld, ’'t was de eerste keer dat ik een versnellingsbak wisselde, de kever stond vooruit in de garage ik de poort zo ver mogelijk geopend en de wagen gestart, voor de wagen stond de werkbank, ik zet hem in z'n achteruit en laat de koppeling heel langzaam opkomen, want je weet niet precies waar die pakt als alles los is geweest,  ik draai mijn hoofd naar achteren om te kijken dat alles goed gaat en laat de koppeling nog verder opkomen,
 tot mijn stomme verbazing begint de auto naar de werkbank toe te lopen, ik de koppeling in en eerst in mijn gedachte alles na gegaan wat ik fout kon hebben gedaan, misschien de
pook niet in de goede stand op de schakelstang vastgeschroefd maar dat kon niet want daar zat een centerputje waar de bout in werd geschroefd.
Nog eens in z'n achteruit gezet en voorzichtig koppeling op laten komen, weer ging hij op die werkbank aan ik denk wat heb ik nou aan mijn fiets hangen.

Toen trok ik de stoute schoenen aan en schakelde de eerste versnelling in en liet weer de koppeling zachtjes opkomen en jawel hoor hij reed netjes de garage uit.
Mijn kever bleek vier versnellingen achteruit en een versnelling vooruit te hebben ik heb het uitgeprobeerd in de straat, alleen durfde ik maar tot in de tweede versnelling achteruit te rijden.

Ik wist niet wat er aan de hand was en met een andere wagen terug gegaan naar de sloper hij wist het ook niet, ik kon die andere versnellingbak meenemen en als die dan goed was die andere terugbrengen.
Na weer twee dagen sleutelen ( ik begon het nu te leren ) was de kever weer startklaar en deze keer liep hij wel de garage uit als ik hem in z'n achteruit zette,
alles werkte prima en ik was van het dubbel klutsen af.

Na veel navraag, zelfs goede Fordmonteurs wisten het niet, kwam ik er achter wat de oorzaak was dat hij achteruitliep met vier versnellingen.
De eerste versnellingbak die ik had ingebouwd was van een volkswagenpickup, die hadden los van de versnellingbak aan de achterwielen nog een overbrenging,
 twee tandwielen in elkaar dus moest de versnellingsbak andersomdraaien en dat deed hij dan ook, dat was dus de oorzaak, die tandwielen zorgden voor een
vertraging meen ik, die pickupjes liepen maar tachtig kilometer per uur.

Tot zover het waargebeurde verhaal van mijn kever, op verjaardagen word nog wel eens naar die rare kever gevraagd, dan komt het verhaal nog wel eens bovendrijven,
 algemeen gelach hoor je dan.

oh dear dad

Bumba taart

op verzoek gefröbeld, een Bumba.
Voorlopig is het m`n laatste puzzelplaatje aangezien ik m`n fantasie niet kwijt kan in bestaande karaktertjes!
Wat een gedoe:  constant vergelijken met het origineel, passen en meten en bij de kleinste afwijking maar weer opnieuw fondant mengen en kneden. Het moet nu eenmaal goed lijken op de originele en het goed lijken zit `m in zo`n ieniemienie -details (stand van ogen, wenkbrauwen etc).
Not my Cup of Tea.
 Maar goed, jarige Jens zal ermee in zijn nopjes zijn en dat is natuurlijk  hartstikke de moeite waard!

Bumb (a)

indecent proposal

Het gebeurt, uitnodigingen van mensen met een somatisch- of psychische ziekte.
Geen uitnodiging voor een kopje koffie maar een uitnodiging voor een andere behoefte.
Voor de vrouwen meestal hobby, voor de mannen vaak een oerdrang die vaak net zo belangrijk is als vocht en voeding (overdrijf ik?!)
Jaaaa??? Weet je het al?  Heb het hier over sexuele escapades.

Ook op de verpleegafdelingen kom je ze tegen. Uitnodigingen, handtastelijkheden en sexueel getinte opmerkingen.
Heb het eerlijk gezegd nog nooit gehoord dat een bewoonster een mannelijke collega heeft benaderd, andersom gebeurd het regelmatig.

Laatst had ik iemand op bed geholpen, deze bewoner snoept graag. Ik wilde de snoeptrommel pakken en zei:  "en weet u wat ik nu ga doen"?
Krijg ik als antwoord terug; "Ja, je gaat lekker spelen met je v*gina".   Tja, sta je daar met de snoeptrommel in je hand.
Gelukkig weet ik na al die jaren zo`n opmerkingen wel te händelen, geef er meestal een humoristische draai aan en snoer ze respectvol de mond.
    (jammer dan, geen snoepjes meer.....aah, nee hoor)

Vragen of je bij ze komt liggen in bed, of je met ze komt n**ken want je hebt zooooo`n lekkere billen!?
Proberen je billen, borsten aan te raken, complimentjes geven samengaand met een vette knipoog..."zuster, jij bent zo mooi en zacht". Of, de zielige patient uithangen, "voel me zo koud en alleen, kom je bij me liggen"?

In mijn leerlingentijd was er een bewoner met ongecontroleerde bloedstuwingen in bepaald gebied.
Hij kon er echt niets aan doen en schaamde zich er zelf enorm voor. Het kwam al opzetten bij het wegslaan van de dekens en dan moest je "het"nog gaan wassen.
Toen ik als leerling dit standbeeld voor het eerst aanschouwde vroeg ik aan m`n begeleidster, "tja, en nu"?
Geloof het of niet, ze pakte een koud washandje en draaide het behendig om "het" heen.
Of die ook daadwerkelijk slonk kan ik me eigenlijk niet meer herinneren.
(Nu ik het tik zit ik me te bedenken, misschien slikte hij wel het net ontdekte middel Viagra tegen hoge bloeddruk en was men nog niet op de hoogte van de nu, alom geprezen, bijwerking).

Weet je, op de afdeling psychogeriatrie heb ik er normaal geen moeite mee, grenzen en normen vervagen door de ziekte.
Wel heb ik eens meegemaakt dat een priester met dementie me betastte voor de wastafel..had ik toch ietsjepietsie meer moeite mee.
Ik begon te bidden (heel hard) met gevouwen handen voor zijn neus en gelukkig volgde hij m`n activiteit (afleiding is de beste remedie).

Soms...heel soms maken we misbruik van de situatie. Een bewoner die tegendraads en geagiteerd raakt tijdens de verzorging wordt vaker door één bepaalde zuster verzorgd...hij werkt dan goed mee en de verzorging is zo gebeurd zonder scheldpartijen of bedreigingen.
                                      Hij vindt de billen van die zuster namelijk fantastisch...

"zuster"!

Werken in de zorg betekent dat je wordt aangesproken met "zuster".
Tenminste...in de meeste gevallen dan want er zijn mensen die je wel eens heel anders noemen!
                        (en dit is niet altijd positief!)

een opsomming;

zuster (voor de hand liggend)

broeder (hmmm)

Mia ( zo wordt ik de laatste tijd regelmatig geroepen door iemand op de PG afdeling en flexibel als je als    "zuster"  bent, reageer ik daar natuurlijk op)

Mammeloe ( toen m`n haardos nog gekrulder, langer en blonder was en niet aangetast door de tand der   tijds...

mamma (ahum, meestal ga ik me dan ff bekijken in de spiegel...weer een rimpel erbij?!)
   Is wel  vertederend hoor, meestal smelt ik dan een beetje.

kindj (met daarop volgend..."keim dich dien hoar ens")  is dat goed dialect?

reddende engel (bloos)

 gewoon..Jacqueline, Jacq of Lien

Kitty (Korsakov-patient in nuchtere toestand, kun je nagaan als er alcohol had gevloeid)

Jeanne d Àrc (kijk, daar wordt ik vrolijk van)
             
      en dan komen ze... feeks, trut, luie doos, kutwijf en andere @#*&^% namen!
            Eerlijk is eerlijk,  niet iedereen is altijd even tevreden...

AIDS

Spannend spannend!
Na een pittige cursus HIV/AIDS in het AZM zouden een collega en ik de zorg hebben over de nog op te nemen Aids-patiënten.
Wat een uitdaging, ik had er behoorlijk zin in.

Mijn enthousiasme werd behoorlijk getemperd toen de eerste (vrij jonge) Aids-patiënt arriveerde, `n zielig hoopje mens, uitgemergeld tot op het bot, `n lege blik in de ogen.
Geen slik-functie meer, geen kracht om te zitten, kortom terminaal en nog maar enkele dagen te leven.
Ze lag constant op bed,voor zich uit te kijken of te slapen en kreeg weinig visite.

Haar man had ook Aids en de vraag die bij beide speelden was, wie heeft wie besmet! (geen spuiten, geen donor-organen, geen donor-bloed etc.)
Beide ontkenden stellig vreemd te zijn geweest en door het wantrouwen, beschuldigingen over en weer zaten ze na een gelukkig huwelijk, vanaf de openbaring van hun ziekte,  in een fikse huwelijkscrisis.

Psycholoog en maatschappelijk werk konden geen weg vrij maken om ze tot elkaar te brengen, zodat ze in ieder geval de laatste dagen, uren nog met elkaar door zouden kunnen brengen.

En dan lig je daar..eenzaam ziek te zijn, eenzaam te lijden, geen ervaringen delen, geen herinneringen ophalen van al die jaren huwelijk samen, geen vergeving, sussende woorden of knuffels op weg naar de dood.

Na enkele dagen overleed deze Aids-patiënt, na een 2 uur durend insult.  In afwezigheid van haar echtgenoot.

banaal

inspired by; thin stool in my Crocs



Als ik vertel dat ik in de zorg werk, krijg ik buiten respect en bewondering ook wel eens een banale reactie terug "boh, lekker poepruimen!"

Tuurlijk, gepoept wordt er en het beland meestal niet netjes in een toilet.
Nou kan ik reageren en diegene uitleggen dat werken in de zorg echt veel meer omvat maar tegen zo`n bekrompen gedachte kun je meestal niet op.
Ik zou ze ook tegemoet kunnen komen door nog veel meer viezigheid te presenteren!

Dat ga ik nu dus doen...beware!


Om op de ontlasting terug te komen...in de afgelopen jaren ben ik al heel wat tegengekomen op de aller-mafste plaatsen.
Keukenla, thee-kan, uitgestreken over bed, of muren, op stoelen, in de kledingkast, in haren en gezicht.

Ook leuk, `n mops op de grond achter de deur geplaatst, je doet de deur open en je trekt een remspoor in een halve cirkel over de grond!
En die zusters maar weer met de Dettol aan de slag.

Het allerergste is natuurlijk faeces in de mond bij een client (in het kader van de bezuinigingen is dat wel weer fijn, scheelt weer een boterham)     foei Jacq!

Maar het kan nog veel erger!

Wat dacht je van een decubitus-wond stadium 4 (use Google) waar je hele vuist in kan (en ik heb bepaald geen kleine handjes).

Een fistel die op uitbarsten staat, een klein manueel zetje en de lava (lees pus) schiet de krater uit (ja ja, ben afgelopen vakantie naar een vulkaanmuseum  geweest)
Ongelooflijk welke hoeveelheden daar uit kunnen komen!

Een open been (ulcus cruris) wil je ook niet bekijken terwijl je eet.

Antiperistaltiek valt me enigzins nog mee (braken), mits in een kom gemikt. Als je bij iemand uitkomt die er al even in ligt is het minder.
De damp komt je dan op de gang al tegemoet en omhelst je als een warme (lees ;ranzige) deken. Als het ook nog eens aangekleefd in de haren zit voel ik m`n maag ook wel eens draaien.


In het verleden was er een bewoner op een afdeling die de hele dag z`n sputum (fluimen) naar boven rochelde en langs z`n stoel op de grond deponeerde.
Een longaandoening had hij niet, pure aangewoonte dus.
Aangezien er toen nog vloerbedekking op de afdelingen lag, hadden ze een stuk plastic onder zijn stoel gelegd. Jan de Bouvrie zou er jaloers op kunnen zijn :
"een schitterend vloerkleed met ton sur ton nuances van groen met highlights van parelmoer".
Nu wordt er beaamd dat groen een rustgevende kleur is maar je begrijpt natuurlijk wel dat we in onze pauze nooit langs hem gingen zitten om koffie te drinken...

Vroeger ook wel eens een bewoner gesignaleerd met een dood vogeltje in haar hand. Ze hield `m stevig in haar vuist! Loslaten?...ho maar!
 Ze omklemde het overleden dier alleen maar steviger!

Zo genoeg viezigheid, ik laat de maagbloedingen, mensen die kunstgebitten aflikken, ontlasting brakers, afgetrokken nagels, wratten, oren vol oorsmeer, pusserige zweren, vaginale afscheidingen, zelfbevredigers terwijl ze in de diarree liggen, lekkende ap`s (stoma`s) voor wat het is en hoop dat ik de bekrompen denkers
goed tegemoet ben gekomen.

Kan alleen maar hopen, dat mochten ze later zelf in een zorginstelling terechtkomen, het inzicht en respect wel krijgen voor ons vakgebied.
 Beter laat dan nooit!
(zusters zijn ook zooo flexibel! zucht)

stage in de zorg

In m`n opleiding werd je als stagiaire regelmatig in het ootje gehouden.
Vooral op m`n eerste stageplek werden stagiaires geregeld naar andere afdelingen gestuurd om niet-bestaande spullen op te halen. Om vervolgens op zo`n andere afdeling weer doorgestuurd te worden (ze speelden het lekker mee) naar bv het magazijn of een afdeling aan de andere kant van het huis.

Nadat ik dat al 2 keer had meegemaakt (blond) had ik mezelf beloofd; dit gebeurt me niet meer!

Mijn afdelingshoofd toendertijd was erg in trek...spontaan, grappig, lekker om te zien en was altijd in, om ons iets bij te leren en uit te leggen.
Op een dag bespraken we aandoeningen op neurologisch gebied (CVA etc). Hij vertelde dat je met een stethoscoop hersenactiviteit kon horen.
Zo groen als we waren (een mede-stagiaire en ik) pakten we om de beurt de stethoscoop en hielden hem met rode koontjes (nogmaals, het was een stuk) op zijn hoofd.
En warempel! We hoorden wat!

Blozend kwamen we na een vieze lach van ons afdelingshoofd erachter dat het hem weer was gelukt om ons voor de gek te houden!
 Terwijl wij luisterden had hij met zijn tanden geknarst...

klote vraag

Een tijd geleden op het werk liep ik de artsenvisite. De arts, V, ken ik al jaren, al sinds ik begon in de zorg als leerling.
Een luidruchtige grote forse man met rossig wild haar en wilde baard.
Handen als kolenschoppen en het heeft me altijd verbaasd dat hij een hele tijd in het ziekenhuis op gynaecologie heeft gewerkt...voel me een beetje ongemakkelijk bij de gedachte dat hij,  tijdens de weeen door, vrouwen heeft getoucheerd om te voelen hoeveel ontsluiting ze hadden..

Zijn manier van praten is recht door zee, ietwat grof en zonder te veel liflafjes. Oude demente mensen zijn hier om dood te gaan en daar gaan we niet meer te veel aan pimpen, is even kort door de bocht, zijn visie (wat, by the way, geregeld voor discussie`s zorgt).
Door zijn uiterlijk en manier van praten heb ik `m altijd "de Viking" genoemd. Hij verbaasde en overrompelde me met een vraag.

Tijdens de visite vertelde hij me uit het niets dat hij hier nooit terecht zou willen komen (verpleegafdeling psychogeriatrie).
Ik reageerde niet echt, had geen tijd om te "socializen"(zoals een collega van mij dat grappig omschrijft), veel bewoners waren onrustig en ik wilde zo snel mogelijk klaar zijn met de visite.
Toen vervolgde hij, met die ene vraag; "Jacq, vertel me eens, wie is er hier gelukkig?"

Een zinnetje, een kleine vraag... heeft me laten nadenken, analyseren en me het besef gegeven dat hij gewoon gelijk heeft.
En eigenlijk wist ik het al maar je stopt bepaalde gevoelens weg om goed en professioneel te kunnen blijven functioneren. Om niet bedolven te worden door emoties.
Het in eigen belang weggestopte gevoel heeft Viking dus met een enkel vraagje weer helemaal naar boven gehaald.


Er zijn wel enkele tevreden bewoners (meestal bevinden die zich al in de verzonken-ik fase) maar de meeste bewoners zijn niet tevreden, gelukkig.
Ja, wel als je bij ze bent, als je met ze praat, als je met ze grapt, danst, knuffelt of zingt, als ze dutten, doezelen of vast slapen,als je ze afleidt van hun zorgen en zoektocht, dan lijken ze tevreden/gelukkig.
Zodra je weg bent, met iemand anders bezig bent, gaan ze zoeken, roepen, vragen maar vooral zoeken. Zoeken naar hun huis, de sleutel van de deur, de weg naar de bushalte (want ze willen naar huis), zoeken naar hun man (niet meer wetende dat die al jaren geleden overleden is).
Zoeken naar herkenbare dingen uit hun verleden (hun heden is het verleden), zoeken naar bekende gezichten, hun kinderen, familie.

Wat in de praktijk wordt omschreven als claimend gedrag is vaak een roep om hulp, hulp in hun zoektocht. Ontsnapping vanuit de onzekerheid, angst en vreemde dingen om hen heen, het gevoel dat ze verdwaald zijn.

De tevredenheidsmomentjes op een dag zijn erg schaars, ze zijn er wel maar meestal gewoon niet.

Ik werd er een beetje verdrietig van, het opnieuw weer beseffen dat de ziekte nog kloteriger is dan die al was.

Het besef dat je eigenlijk nog veel meer tijd met ze wilt doorbrengen zodat ze niet op zoek hoeven te gaan.
Het besef dat die tijd er nooit zal zijn...
           

               klote vraag Viking!

Goor Gangreen Grapje

Op een dag werd er een vrouw X op onze afdeling opgenomen.
Het ene been bij Mw. was geamputeerd, het ander aangetast door gangreen van tenen tot bovenkant enkel.( voor de nn, tenen waren pikzwart).
Mw wilde dit been niet meer laten amputeren en als dat haar einde zou versnellen dan was het maar zo,zei ze.

Na overleg met de arts wisten we, schrik niet als je op een dag haar deken wegtrekt en een van haar aangetaste tenen los in het bed ziet liggen!
Walg!    Elke keer als we haar gingen verzorgen op bed was het dus spannend...bij wie o wie?!

Op een dag trakteerde een familielid op zwarte teen-dropjes (ik weet niet of ze nog bestaan maar het zijn dus dropjes in de vorm van een teen).
Ik bedacht me geen moment! Pakte een dropje, wikkelde het in een gaasje en liep naar m`n collega toe die op een andere kamer bezig was.
Met een gespeeld gezicht vol afschuw vertelde ik, kijk eens wat ik bij Mevr. X in bed gevonden heb!
M`n collega trok een vies gezicht en op het moment dat ze dichter bij wilde komen, pakte ik de zogenaamde afgestorven teen en stopte hem in m`n mond!

Een kreet van haar volgde en ik kon m`n toneel-gezicht natuurlijk niet meer in de plooi houden!

Zorg

Werken in de zorg is meestal dankbaar, meestal leuk, meestal gezellig, meestal uitdagend.
Je leert er zoveel mensen kennen, het verrijkt je leven, je krijgt een enorme dosis mensenkennis.
Het stimuleert je flexibiliteit, je inventiviteit. Je leert dat veel begrip, inleving en geduld wordt beloont.

Niets mooiers, om een ontevreden mens tevreden te maken, super om een verdrietige, onrustige bewoner aan het lachen te krijgen!

Over de nadelen zal ik het maar even niet hebben...die proeven jullie wel uit m`n verhaaltjes...