AIDS

Spannend spannend!
Na een pittige cursus HIV/AIDS in het AZM zouden een collega en ik de zorg hebben over de nog op te nemen Aids-patiënten.
Wat een uitdaging, ik had er behoorlijk zin in.

Mijn enthousiasme werd behoorlijk getemperd toen de eerste (vrij jonge) Aids-patiënt arriveerde, `n zielig hoopje mens, uitgemergeld tot op het bot, `n lege blik in de ogen.
Geen slik-functie meer, geen kracht om te zitten, kortom terminaal en nog maar enkele dagen te leven.
Ze lag constant op bed,voor zich uit te kijken of te slapen en kreeg weinig visite.

Haar man had ook Aids en de vraag die bij beide speelden was, wie heeft wie besmet! (geen spuiten, geen donor-organen, geen donor-bloed etc.)
Beide ontkenden stellig vreemd te zijn geweest en door het wantrouwen, beschuldigingen over en weer zaten ze na een gelukkig huwelijk, vanaf de openbaring van hun ziekte,  in een fikse huwelijkscrisis.

Psycholoog en maatschappelijk werk konden geen weg vrij maken om ze tot elkaar te brengen, zodat ze in ieder geval de laatste dagen, uren nog met elkaar door zouden kunnen brengen.

En dan lig je daar..eenzaam ziek te zijn, eenzaam te lijden, geen ervaringen delen, geen herinneringen ophalen van al die jaren huwelijk samen, geen vergeving, sussende woorden of knuffels op weg naar de dood.

Na enkele dagen overleed deze Aids-patiënt, na een 2 uur durend insult.  In afwezigheid van haar echtgenoot.