klote vraag

Een tijd geleden op het werk liep ik de artsenvisite. De arts, V, ken ik al jaren, al sinds ik begon in de zorg als leerling.
Een luidruchtige grote forse man met rossig wild haar en wilde baard.
Handen als kolenschoppen en het heeft me altijd verbaasd dat hij een hele tijd in het ziekenhuis op gynaecologie heeft gewerkt...voel me een beetje ongemakkelijk bij de gedachte dat hij,  tijdens de weeen door, vrouwen heeft getoucheerd om te voelen hoeveel ontsluiting ze hadden..

Zijn manier van praten is recht door zee, ietwat grof en zonder te veel liflafjes. Oude demente mensen zijn hier om dood te gaan en daar gaan we niet meer te veel aan pimpen, is even kort door de bocht, zijn visie (wat, by the way, geregeld voor discussie`s zorgt).
Door zijn uiterlijk en manier van praten heb ik `m altijd "de Viking" genoemd. Hij verbaasde en overrompelde me met een vraag.

Tijdens de visite vertelde hij me uit het niets dat hij hier nooit terecht zou willen komen (verpleegafdeling psychogeriatrie).
Ik reageerde niet echt, had geen tijd om te "socializen"(zoals een collega van mij dat grappig omschrijft), veel bewoners waren onrustig en ik wilde zo snel mogelijk klaar zijn met de visite.
Toen vervolgde hij, met die ene vraag; "Jacq, vertel me eens, wie is er hier gelukkig?"

Een zinnetje, een kleine vraag... heeft me laten nadenken, analyseren en me het besef gegeven dat hij gewoon gelijk heeft.
En eigenlijk wist ik het al maar je stopt bepaalde gevoelens weg om goed en professioneel te kunnen blijven functioneren. Om niet bedolven te worden door emoties.
Het in eigen belang weggestopte gevoel heeft Viking dus met een enkel vraagje weer helemaal naar boven gehaald.


Er zijn wel enkele tevreden bewoners (meestal bevinden die zich al in de verzonken-ik fase) maar de meeste bewoners zijn niet tevreden, gelukkig.
Ja, wel als je bij ze bent, als je met ze praat, als je met ze grapt, danst, knuffelt of zingt, als ze dutten, doezelen of vast slapen,als je ze afleidt van hun zorgen en zoektocht, dan lijken ze tevreden/gelukkig.
Zodra je weg bent, met iemand anders bezig bent, gaan ze zoeken, roepen, vragen maar vooral zoeken. Zoeken naar hun huis, de sleutel van de deur, de weg naar de bushalte (want ze willen naar huis), zoeken naar hun man (niet meer wetende dat die al jaren geleden overleden is).
Zoeken naar herkenbare dingen uit hun verleden (hun heden is het verleden), zoeken naar bekende gezichten, hun kinderen, familie.

Wat in de praktijk wordt omschreven als claimend gedrag is vaak een roep om hulp, hulp in hun zoektocht. Ontsnapping vanuit de onzekerheid, angst en vreemde dingen om hen heen, het gevoel dat ze verdwaald zijn.

De tevredenheidsmomentjes op een dag zijn erg schaars, ze zijn er wel maar meestal gewoon niet.

Ik werd er een beetje verdrietig van, het opnieuw weer beseffen dat de ziekte nog kloteriger is dan die al was.

Het besef dat je eigenlijk nog veel meer tijd met ze wilt doorbrengen zodat ze niet op zoek hoeven te gaan.
Het besef dat die tijd er nooit zal zijn...
           

               klote vraag Viking!